ŚWIADECTWO W DOBIE PANDEMII

Źródła internetowe donoszą, iż od niespełna roku był osobą schorowaną – powiedzieć można: należał do grupy szczególnego ryzyka w kontekście ewentualności zarażeniem Covid 19. Mowa o ks. Giuseppe Berardelli'm – włoskim kapłanie, który zrzekł się ofiarowanego przez wiernych respiratora, aby zwiększyć szansę przeżycia nieznanej Mu i – podobnie jak On – zarażonej koronawirusem osoby.

Być może współczesna mentalność nie pozwala nam na postawienie w centrum duchowości wiary religijnej, której tak jednoznaczne świadectwo dał posługujący w okolicach Bergamo zmarły duszpasterz. Sądzę jednak, iż Jego postać wiele może powiedzieć nam – osobom niepełnosprawnym, tak często doświadczającym zwielokrotnionego lęku w obliczu pandemii. Być może nikt z nas nie stanie nigdy w obliczu wezwania do poświęcenia własnego życia na rzecz innych.

… Jednak dzisiejsze poczucie zagrożenia, obiektywne utrudnienia w podejmowaniu nawet oczywistych zabiegów i czynności (od których zależeć może nasze zdrowie), a czasem – depresję –  łatwiej jest dźwigać, kiedy nie traci się z pola widzenia poczucia sensu, obiektywnej hierarchii spraw i wartości – tego wszystkiego, co warto zachować w tym trudnym czasie, co chcemy przekazać innym.

Ks. Giuseppe pomaga szukać tych wartości, które – stojąc ponad wszelką niepełnosprawnością – są wspólne nam wszystkim: wierzącym i niewierzącym. Tym, których poruszyła Jego heroiczna postawa i tym, którzy jeszcze o ks. Giuseppe nie słyszeli, zaproponować chciałem chwilę poetyckiej zadumy...

KS. GIUSEPPE Zygmunt Marek Miszczak

… Tak trudno nam sięgać po Światło -

Konieczną dla życia busolę,

Jak ksiądz ów, co z twarzą pobladłą

Ostatnią ogłaszał nam wolę!

Tak trudno o taką nam wiarę

- Ukryła się w sercach kapłanów...!

Samotnie spędzamy dni szare -

Dni, które mijają bez planu.

Potrzeba nam takiej zachęty

I wiary potrzeba nam takiej,

Pasterzy odważnych i świętych,

I gestów, co staną się znakiem...

Gdy wiara się nasza uprości,

A serce zatęskni za niebem,

Będziemy umieli z Miłości

Powietrzem się dzielić jak chlebem...